RFID که مخفف اصطلاح Radio frequency identification است، به فن‌آوریهایی اطلاق می‌شود که از ارتباط بی‌سیم بین یک تگ (برچسب)، یا کارت و ریدر (قرائتگر) برای ردیابی خودکار اجسام پیروی می‌کنند. RFID با استفاده از ارتباطات مبتنی بر فرکانس های رادیویی امکان شناسایی خودکار، ردیابی و مدیریت اشیاء، انسان و حیوانات و یا خوردروها را فراهم می‌نماید.

کارت‌های RFID انواع مختلفی دارند که از جمله مهم‌ترین آن‌ها می‌توان به سه نوع معروف در بازار اشاره نمود؛ کارت مایفر که در فرکانس ۱۳.۵۶ مگاهرتز عمل می‌کند، کارت RO که در فرکانس ۱۲۵ کیلوهرتز عمل می‌کند و در نهایت کارت UHF که اصطلاحا به آن فرکانس برد بلند نیز گفته می‌شود. هر کدام از این کارت‌ یا تگها کاربردهای متفاوتی دارند و به منظور دستیابی مقاصد مختلفی مورد استفاده قرار می‌گیرند.

بعنوان مثال به کابردهایی از جمله استفاده در مترو و یا خطوط اتوبوسرانی، پیاده سازی اتوماسیون کنترل تردد پرسنل در یک سازمان و یا باز شدن راهبند پارکینگ توسط آنتنهای برد بلند UHF جهت کنترل ورود و خروج خودروها و بسیاری دیگر می‌توان از اینگونه کارتها بهره جست؛ اما در هر راهکار می‌بایست با توجه به شرایط آن و یا برد قرائتگر مد نظر، نوع فرکانس کارت‌ها را انتخاب نمود. در نسل جدید دستگاههای کنترل تردد و اکسس کنترلها معمولا از کارت RO 125khz استفاده می شود.